της Φλώρας Νικολιδάκη
Θα ξεκινήσω με τον ορισμό της έννοιας «πατριαρχία», όπως αποδίδεται στα λεξικά της ελληνικής γλώσσας.
«πατριαρχία είναι κοινωνικό σύστημα που αποτυπώνει την ανδροκρατική εξουσία».
Το κοινωνικό σύστημα της πατριαρχίας είναι σαν τη γρίπη: χτυπάει παντού.
Με μεγάλη επιτυχία χτυπάει τις γυναίκες και ειδικά αυτές που έχουν αναδειχθεί σε θέσεις εξουσίας: στην πολιτική, στην οικονομία, στην κοινωνία. Τη στιγμή της ανόδου είναι σαν να ξεχάστηκαν όλα: «δεν υπάρχει ανδροκρατία. Απόδειξη? Εγώ».
Και έρχεται κάποια στιγμή που ένα μέτωπο ανδρών βρίσκεται απέναντί σου. Όχι όλων των ανδρών, αλλά των πολιτικών σου αντιπάλων.
Και τότε, οι άνδρες του κόμματος σου αρχίζουν και εγκαλούν τις φεμινίστριες: Που είσαστε? Δεν βλέπετε την επίθεση?
Απαντώ, και γνωρίζω ότι εκφράζω πολλούς και πολλές:
- Το βλέπουμε, αλλά με ευρυγώνιο φακό. Το βλέπουμε αλλά με ζωντανή μνήμη. Το βλέπουμε και το καταδικάζουμε. Εδώ καταδικάσαμε την επίθεση του τότε γραμματέα του Πασόκ (πριν ένα χρόνο), στην Εύα Καιλή, με τη μνημειώδη φράση: «άντε μωρή καλτσοδέτα».
- Ποιες καταδικάσαμε? Οι «εξωθεσμικές». Θα ήθελα κάποιος ή κάποια να μου θυμίσει τι έκαναν τα γυναικεία τμήματα των κομμάτων τότε: είτε φεμινιστικής είτε άλλης πολιτικής.
- Τα γυναικεία στελέχη της Αριστεράς, δεν μπορεί να παίζουν άλλο σε δύο ταμπλώ. Είναι βολικό αλλά δεν είναι fair. Πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Και τι σημαίνει αυτό:
- Η ποσόστωση είναι αναγκαίο μέτρο, όταν καταργείται κατά το δοκούν (γραμματεία Σύριζα), παραιτούμαστε. Δεν χαμογελάμε ανόητα εννοώντας, ότι εμείς τα καταφέραμε γιατί είμαστε τα αουτσάιντερ.
- Όταν μετέχουμε σε κέντρα λήψης αποφάσεων και διαχείρισης εξουσίας, δεν ξεχνάμε ότι είμαστε γυναίκες, και δεν κλείνουμε τα μάτια στα καθημερινά, συνεχή και αήθη επεισόδια σεξισμού.
- Όταν μετέχουμε σε ενδο-εσωκομματικά κέντρα εξουσίας, δεν δείχνουμε κατανόηση στον «αγώνα» των δικών μας συντρόφων, απέναντι «στους άλλους», στη βάση της σωτηρίας της ψυχής μας.
Άρα έχουμε αρχές.
Πόλεμος λοιπόν στον πόλεμο της ανδροκρατίας, της εργοδοσίας και της εξουσίας, γιατί:
«η πατριαρχία, σ’αυτή την κοινωνία, γεννιέται στα μπουρδέλα, πηγαίνει στα σχολεία, στρογγυλοκάθεται στην οικογένεια και παίρνει σύνταξη στην πολιτική».
