Πώς είναι να οργανώνεις δράσεις για τη μείωση του αναλφαβητισμού, της σεξουαλικής παρενόχλησης ή της εφηβικής εγκυμοσύνης στην ίδια σου την κοινότητα και γιατί είναι τόσο σημαντικό να ακουστούν οι φωνές των κοριτσιών;

Το παρακάτω αφιέρωμα των Anna Leach και Sam O’Neill παρουσιάστηκε στις σελίδες της Guardian. Περιλαμβάνει 12 συνεντεύξεις με κορίτσια κάτω των 20 χρονών, ακτιβίστριες σε χώρες του αποκαλούμενου ως «αναπτυσσόμενου» κόσμου, σχετικά με τις δράσεις που οργανώνουν στις κοινότητές τους και τους λόγους που τις κινητοποίησαν. Αυτό που μας άρεσε είναι ότι προσφέρει μια ματιά στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες και τα κορίτσια σε αυτές τις χώρες, αλλά από την οπτική νέων κοριτσιών που έχουν ένα όραμα αλλαγής και μάχονται για αυτό. Το αφιέρωμα θα ολοκληρωθεί σε τέσσερα μέρη.

 

Η ιστορία μίας νεαρής ακτιβίστριας – Νιγηρία

“Θέλω να κατορθώσω να πείσω αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία ότι η μόρφωση για τα κορίτσια είναι σημαντική”, λέει η Simon Abigail, 15

Η Simon Abigail μιλάει σε έφηβες μητέρες της κοινότητας της και προσπαθεί να της πείσει να γυρίσουν στο σχολείο. Φωτογραφία: Kate Holt

Όταν τελειώσω το σχολείο θέλω να γίνω ποδοσφαιρίστρια. Αγαπώ το ποδόσφαιρο και νομίζω ότι τα κορίτσια είναι καλύτερες παίκτριες από τα αγόρια. Αν δεν είμαι τόσο καλή στο ποδόσφαιρο ώστε να παίξω επαγγελματικά, θα ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κι αυτό γιατί θέλω να έχω περισσότερη πληροφόρηση για πράγματα που μας κρύβει η κυβέρνηση. Αυτό συμβαίνει συχνά στη Νιγηρία.

Θέλω να είμαι σε θέση να επηρεάζω ανθρώπους που έχουν εξουσία. Για παράδειγμα, όταν βλέπεις ένα ορφανό παιδί, θέλω οι πολιτικοί να αναλαμβάνουν ευθύνη για όσους έχουν την ανάγκη και όσους δεν διαθέτουν τα χρήματα να πληρώσουν τα δίδακτρα του σχολείου για τα παιδιά τους. Η κυβέρνηση πρέπει να παρέχει περισσότερες ευκολίες έτσι ώστε να μπορούμε να διδαχθούμε καλύτερα μαθήματα όπως η φυσική και η χημεία. Επίσης έχουμε ανάγκη από πιο πρακτικά μαθήματα, για να μάθουμε πράγματα εκτός βιβλίου. Οι θετικές επιστήμες, η τεχνολογία και η τέχνη δεν διδάσκονται σωστά γιατί δεν μπορούμε να έχουμε καθόλου πρακτική εξάσκηση.

Η μεγαλύτερη πρόκληση: Στη λέσχη κοριτσιών, ανεβάζουμε θεατρικά έργα για τις επιπτώσεις που έχει το ότι τα κορίτσια δεν μορφώνονται. Παρουσιάζουμε τα έργα μας σε εκπαιδευτικά ιδρύματα και στην κοινότητά μας. Επισκέφτηκα ένα κορίτσι που είναι έγκυος για να της εξηγήσω ότι αφού γεννήσει πρέπει να προσπαθήσει να γυρίσει στο σχολείο. Κατά πόσο με άκουσε θα φανεί όταν θα γεννήσει, αν και θα είναι δύσκολο για εκείνη γιατί δεν ξέρω ποιος θα της προσέχει το μωρό. Μερικά κορίτσια δυσκολεύονται να διαβάσουν γιατί δεν έχουν διδαχθεί σωστά. Έτσι δεν βλέπουν το λόγο να συνεχίσουν στο γυμνάσιο.

Η στιγμή περηφάνιας: Ένα κορίτσι γέννησε ένα κοριτσάκι και πήγα να την επισκεφτώ και να μιλήσω στην οικογένειά της. Αυτές τις μέρες επέστρεψε στο σχολείο και έγινε μέλος και της λέσχης κοριτσιών. Είναι πολύ καλή στο να προωθεί το μήνυμά μας. Πιστεύω ότι όσο περισσότερα κορίτσια συγκεντρωθούν μαζί τόσο περισσότερη δύναμη θα αποκτήσουμε. Η φιλοδοξία μου είναι να καταφέρω να μιλήσω σε έναν Νιγηριανό πολιτικό και να πω για τη σημασία που έχει η μόρφωση των κοριτσιών στη Νιγηρία. Έχω πολλές ελπίδες για τη μόρφωση των κοριτσιών στη Νιγηρία, αλλά πρέπει να συνεχίσουμε να κάνουμε εκστρατεία και να ενθαρρύνουμε τα κορίτσια να μείνουν για περισσότερο χρόνο στο σχολείο.

μετάφραση: Βαγγελιώ Σουμέλη

 

Η ιστορία μίας νεαρής ακτιβίστριας – Φιλιππίνες

“Η μεγαλύτερη πρόκληση στoν αγώνα μου είναι ο σχεδιασμός και η ανεύρεση πόρων”, λέει η Nafieza Mohammad, 17

Η Nafieza συμμετέχει σε εκστρατείες για το περιβάλλον από 12 χρονών. Φωτογραφία: Nafieza Mohammad

Η καταστροφή που αντιμετώπισε η χώρα μου από τις δυνατές καταιγίδες με παρακινεί να κάνω περισσότερα για τις Φιλιππίνες. Θα ήθελα να επικεντρωθώ περισσότερο σε δράσεις για το περιβάλλον και την ειρήνη και να αγωνιστώ ενάντια στην απάθεια του κόσμου. Είμαι περήφανη να λέω ότι είμαι μία ενεργή αγωνίστρια για το περιβάλλον από 12 χρονών, συμμετέχοντας σε οργανώσεις όπως Κορίτσια Πρόσκοποι των Φιλιππίνων, Αλληλεγγύη Νέων για την Ειρήνη (Youth Solidarity for Peace), Ερυθρός Σταυρός, 9η Βουλή των νέων και το Πρόγραμμα Ηγεσίας Νέων από τις Φιλιππίνες (Philippine Youth Leadership Program).

Η στιγμή περηφάνιας: Πριν από πέντε χρόνια συμμετείχα για πρώτη φορά σ’ ένα μεγάλο περιβαλλοντικό πρόγραμμα για τον καθαρισμό των σκουπιδιών στην κοινότητά μας. Ο κόσμος εντυπωσιάζεται όταν βλέπει ότι μικρά κορίτσια σαν κι εμένα μπορούν να εργαστούν κάνοντας τη διαφορά στον κόσμο. Η τιμή που νιώσαμε με την ολοκλήρωση του προγράμματος με ενέπνευσε να κάνω περισσότερα για τη μητέρα Γη. Το πάθος μου μεγάλωσε μέσα από σεμινάρια και εκπαίδευση ενεργοποίησης (seminars and leadership trainings) για την κλιματική αλλαγή που είχα τη μεγάλη τύχη να παρακολουθήσω. Με ώθησαν να οργανώσω δενδροφυτεύσεις και δραστηριότητες καθαριότητας σε διαφορετικές περιοχές της πόλης μας. Αψηφήσαμε τον καυτό ήλιο και λερώσαμε τα χέρια μας φυτεύοντας σπόρους στη γη για να διασφαλίσουμε περισσότερα δέντρα για την επόμενη γενιά. Έμαθα ότι η συνεργασία μεταξύ των πολιτών και της κυβέρνησης οδηγεί στην ανάπτυξη. Πρόσφατα είμαι περήφανη που εργάστηκα σε πρόγραμμα αντιμετώπισης του προβλήματος των πλαστικών μπουκαλιών (tackling the plastic bottles) στην πόλη της Ζαμποάνγκα (Zamboanga City) όπου ζω. Το πρόγραμμα έχει τρεις φάσεις: ένα ημερήσιο εργαστήρι περιβαλλοντικού φωτορεπορτάζ, φωτογραφική έκθεση σε σχολεία, εμπορικά κέντρα και κυβερνητικά γραφεία, καθώς και εκπαίδευση για την ανακύκλωση πλαστικών μπουκαλιών, όπως για παράδειγμα η χρήση τους ως σημαδούρες. Είναι ανησυχητικό να γνωρίζει κανείς ότι σύμφωνα με τα αποτελέσματα μίας μελέτης τα πλαστικά μπουκάλια χρειάζονται 400 χρόνια να αποσυντεθούν.

Η μεγαλύτερη πρόκληση: Απ’ όταν ξεκίνησα ν’ ασχολούμαι με τον ακτιβισμό η μεγαλύτερη δυσκολία για μένα ήταν ο σχεδιασμός και η ανεύρεση πόρων. Αυτό είναι και η μεγαλύτερη πρόκληση. Εντούτοις έμαθα ότι όταν υπάρχει θέληση υπάρχει και τρόπος.

μετάφραση: Βαγγελιώ Σουμέλη

 

Η ιστορία μίας νεαρής ακτιβίστριας – Ρουάντα 

“Ξεκίνησα να ενδιαφέρομαι για τα γυναικεία δικαιώματα όταν συνειδητοποίησα ότι αντιμετώπιζα πολιτισμικά στερεότυπα σύμφωνα με τα οποία είμουνα ανίκανη να εργαστώ στο χώρο των επιστημών”, λέει η Celeste Dushime, 18

Η Celeste Dushime λέει ότι είναι η παράδοση και όχι η κυβέρνηση που κρατάει τις γυναίκες παροπλισμένες στη Ρουάντα. Φωτογραφία: UN Foundation

Στη Ρουάντα, έχουμε μία από τις πιο ενθαρρυντικές κυβερνήσεις σε σχέση με τη χειραφέτηση των γυναικών. Οι λόγοι που κρατάνε δεμένες τις γυναίκες είναι περισσότερο πολιτισμικοί. Δεν υπάρχει έλλειψη ευκαιριών για τις γυναίκες στη Ρουάντα. Υπάρχει έλλειψη θέλησης εκ μέρους των γυναικών ν’ αξιοποιήσουν αυτές τις ευκαιρίες. Αυτό αγωνίζομαι ν’ αλλάξω.

Ξεκίνησα να ενδιαφέρομαι για τα γυναικεία δικαιώματα όταν συνειδητοποίησα ότι αντιμετώπιζα πολιτισμικά στερεότυπα σύμφωνα με τα οποία ήμουν ανίκανη να εργαστώ στο χώρο των επιστημών. Η κυβέρνηση κάνει πολλά για ν’ αλλάξει αυτή η κατάσταση, αλλά οι παραδόσεις που κρατάνε χρόνια δεν αλλάζουν σε μία νύχτα.

Μεγαλύτερη πρόκληση: Ήξερα πως κάτι έπρεπε να γίνει αλλά τίποτα απ’ αυτά που μπορούσα να κάνω δεν φαινόταν αρκετά σημαντικό ώστε να υπάρξει αλλαγή. Τότε ήταν που διάβασα πολλά βιβλία για τις δυσκολίες που οι γυναίκες αντιμετωπίζουν παγκοσμίως, όπως το Half the Sky του Nicholas Kristof και το A Thousand Sisters της Lisa Shannon. Άρχισα να βλέπω το πρόβλημα ως παγκόσμιο, αλλά αυτό μ’ έκανε να νιώσω αδύναμη.

Τότε άκουσα για το Ίδρυμα Girl Up του ΟΗΕ. Από τη στιγμή που είχα δει ένα παγκόσμιο πρόβλημα, είδα ότι μπορεί να υπάρχει μία παγκόσμια λύση, προερχόμενη από ανθρώπους της ηλικίας μου. Αυτή ήταν η ενθάρρυνση που χρειαζόμουνα για να ξεκινήσω να δουλεύω στην κοινότητά μου.

Η στιγμή περηφάνιας: Στη συνέχεια, με τη βοήθεια μίας φίλης, ξεκίνησα μία οργάνωση για τη χειραφέτηση των κοριτσιών. Στόχος μας ήταν να κάνουμε σεμινάρια σε νεαρότερα κορίτσια, να δώσουμε φωνή σε νεαρότερες μαθήτριες, να δημιουργήσουμε ένα ενιαίο μέτωπο νεαρών κοριτσιών, έτοιμων ν’ αγωνιστούν για κάθε νεαρή γυναίκα που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της.

Ακόμα κι είναι μία μικρή αλλαγή, ξέρω ότι αυτή η μικρή αλλαγή θα φέρει μία μεγάλη αλλαγή στις ζωές κάποιων, κι αυτό είναι που ελπίζω.

μετάφραση: Βαγγελιώ Σουμέλη

Πηγή: Guardian