της Λίνας Φιλοπούλου
Η σκοτεινή αίθουσα του ιστορικού θεάτρου Απόλλων (που γιορτάζει φέτος τα 150 του χρόνια) και του κινηματογράφου Παλλάς ζωντάνεψαν από τα πολύχρωμα animation του φετινού Animasyros 7.0, του 7ου Διεθνούς Φεστιβάλ και Φόρουμ Κινουμένων Σχεδίων, που πραγματοποιήθηκε από τις 2 έως τις 5 Οκτώβρη στην Ερμούπολη της Σύρου. Για όσες και όσους το είδαμε σαν αφορμή να αποδράσουμε από το κλεινόν άστυ, σίγουρα μας αποζημίωσε και το φεστιβάλ και το νησί. Με πλούσιο πρόγραμμα που περιλάμβανε πρεμιέρες στο διεθνές διαγωνιστικό και φοιτητικό του τμήμα, αφιερώματα στο Animafest Zagreb της Κροατίας, το Tallin Black Nights Film Festival και Animated Dreams της Εσθονίας αλλά και στον γάλλο animateur Jacques-Rémy Girerd, ιδρυτή του διάσημου στούντιο Folimage, με παιδικές προβολές και εκπαιδευτικά εργαστήρια, σίγουρα κατάφερε να μαγέψει μικρούς και μεγάλους φίλους του animation.
Ένα από τα αφιερώματα που φιλοξένησε το φεστιβάλ ήταν το «Woman in Anima», ένα φεστιβάλ αφιερωμένο στη γυναικεία καλλιτεχνική παραγωγή στον χώρο του animation, αναδεικνύοντας παράλληλα μέσα από τις ταινίες μεγάλου και μικρού μήκους ζητήματα όπως τη σχέση μεταξύ ανδρών και γυναικών, το ρόλο της γυναίκας, την ίση μεταχείριση των γυναικών και την ισότητα, τη βία κατά των γυναικών αλλά και τη διαχείριση της κατάθλιψης. Δύο γυναίκες που εκπροσωπούν τη σύγχρονη animation κουλτούρα, η αμερικανίδα Nina Paley και η λεττονή Signe Baumane είχαν τιμητική θέση σε αυτό το αφιέρωμα.
Η Nina Paley, η οποία ήταν και καλεσμένη του φεστιβάλ, παρουσίασε σε υπαίθρια προβολή στην πλατεία Μιαούλη, έξω από το επιβλητικό δημαρχείο της Σύρου, το μιούζικαλ κινουμένων σχεδίων Sita sings the blues (2008), ταινία βασισμένη στο ινδικό έπος Ραμαγιάνα. Σύμφωνα με το έπος, η Sita είναι μια πιστή και αφοσιωμένη γυναίκα/πριγκήπισσα στο σύζυγό της/πρίγκηπα Rama, τον οποίο ακολουθεί στο δάσος που βρίσκεται εξόριστος για 14 χρόνια. Η ίδια πέφτει θύμα απαγωγής ενός κακού βασιλιά από τη Σρι Λάνκα και καλείται να περάσει πολλές επώδυνες δοκιμασίες για να αποδείξει την πίστη της στο σύζυγό της. Η Nina Paley ανακάλυψε το έπος της ινδουιστικής θεάς Sita, όταν βρέθηκε στο Τρίβαντρουμ (Ινδία), ακολουθώντας και η ίδια το σύζυγό της, ο οποίος είχε μετακομίσει εκεί εξαιτίας της δουλειάς του. Όταν εκείνη χρειάστηκε να λείψει για ένα σύντομο χρονικό διάστημα στις ΗΠΑ, ο άντρας της τη χώρισε μέσω μέιλ. Ήταν τότε που άρχισε να αντιλαμβάνεται το έπος Ραμαγιάνα ως την ουσία των οδυνηρών σχέσεων των δύο φύλων και του ανθρώπινου πόνου, και όχι απλά ως μια σεξιστική παραβολή. Η ιδέα όμως για την ταινία προέκυψε όταν η Nina Paley άκουσε τα αμερικάνικα μπλουζ της δεκαετίας του ’20 της Annette Hanshaw. Ήταν αυτά τα τραγούδια που την ενέπνευσαν να δημιουργήσει την ταινία Sita sings the blues. Η ιστορία της Sita λοιπόν κινείται μεταξύ μπερδέματος και ρομαντισμού («Here We Are», «What Wouldn’t I Do For That Man») περνάει από τη λαχτάρα εξαιτίας του χωρισμού («Daddy Won’t You Please Come Home») στην επανένωση («Who’s That Knockin’ At My Door»), στη συνέχεια από στην απόρριψη («Mean to Me») στη συμφιλίωση («If You Want the Rainbow») και πάλι στην απόρριψη («Moanin’ Low», «Am I Blue»), ως την απέλπιδα λαχτάρα («Lover Come Back to Me») για να καταλήξει στην αγάπη – αυτή τη φορά στην αγάπη για τον εαυτό της («I’ve Got a Feelin’ I’m Fallin»). Την ταινία μπορείτε να τη δείτε on-line εδώ:
Η Signe Baumane γεννήθηκε στη Λεττονία το 1964 ενώ τα τελευταία 20 περίπου χρόνια ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη. Στο φεστιβάλ Animasyros 7.0 συμμετείχε με τη μεγάλη μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων Rocks in my pockets (2014), βραβευμένη στο φετινό φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι, και τις μηκρού μήκους Birth (2009), Teat Beat of Sex (2008) και Sieviete (Woman, 2002). Στο Rocks in my pockets η Signe Baumane μας διηγείται με μια πολύ προσωπική, χιουμοριστική και τρυφερή ματιά τις ιστορίες των γυναικών της οικογένειάς της, της λεττονής γιαγιάς της και άλλων συγγενών, στις οποίες διαπραγματεύεται την κατάθλιψη και την τρέλα, τη λύτρωση και την επιβίωση. Προσεγγίζει επίσης ζητήματα όπως ο έρωτας, ο γάμος, η φύση, η εργασία, ενώ ακολουθεί τη Λεττονία από τη δεκαετία του ’20 φτάνοντας μέχρι την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ. Όπως λέει και η ίδια, πρόκειται για μια τρελή αναζήτηση για ψυχική υγεία: «Δεν δημιούργησα την ταινία για τη δική μου θεραπεία, αλλά για να διασκεδάσω ένα κοινό, να το κάνω να σκεφτεί και να το εμπλέξω σε μια συζήτηση. Για μένα μια ταινία είναι μια μορφή επικοινωνίας, ναι, μέρος της είναι η αυτοέκφραση, αλλά είναι και μία ανταλλαγή ιδεών, ένας διάλογος».
Το αφιέρωμα «Woman in Anima» είχε κι άλλες σύγχρονες μικρού μήκους δημιουργίες animation: το Memento Mori (2012) της βελγοκολομβιανής Daniela Wayllace, το L’ homme qui dort (2009) και το El canto (2013) της γαλλοαργεντίνας Inès Sedan, το Un conte (2011) του Guillaume Arantes, το Keli (2014) της ινδής Ranjitha Rajeevan και το ελληνικής παραγωγής The Noir Project (2014) σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Βαρδαρινού.
Πηγές:
Διαβάστε ακόμα
Animasyros 7.0: girl power και animated dreams!
