Μεταφράσαμε και δημοσιεύουμε μια μαρτυρία παρενόχλησης στο μετρό του Νέου Δελχί που αναρτήθηκε το προηγούμενο καλοκαίρι σε μπλογκ. Φωτίζει πτυχές της μάτσο κουλτούρας στην Ινδία και μοιάζει τραγικά επίκαιρη. Είμαστε όμως σίγουρες ότι πολλές γυναίκες σε άλλες γωνιές του πλανήτη έχουν βιώσει παρόμοιες εμπειρίες και αισθανθεί ανάλογα.

Μετάφραση: Δέσποινα Σπανού και Δήμητρα Σπανου

Απογευματάκι 23ης Ιούνη, επιβιβάστηκα στο μετρό στη Noida City Center. Το τρένο ήταν σχεδόν άδειο, βρήκα μια θέση στη δεξιά μεριά του βαγονιού κοντά στην πόρτα, έβαλα τα ακουστικά μου και ετοιμάστηκα για τη μακρά διαδρομή μέχρι την Rajiv Chowk. Μερικές στάσεις αργότερα, νιώθω κάποιον να με περιτριγυρίζει, γυρνάω να δω και αυτός ο τύπος που φοράει γυαλιά ηλίου γέρνει προς το μέρος μου, με το χέρι του τεντωμένο από πάνω μου να χαϊδεύει το κεφάλι μου καθώς κρατάει την κουπαστή, ενώ η ανάσα του φυσάει τα μαλλιά μου. Κοιτάω παραπέρα, το βαγόνι είναι ακόμα σχετικά άδειο με πολύ χώρο για κάποιον να σταθεί άνετα χωρίς να χρειάζεται να γέρνει πάνω σε κάποιον άλλο επιβάτη και να τον στριμώχνει. Φτάνουμε στη στάση, στεκόμαστε στη δεξιά μεριά του τρένου, οι πόρτες ανοίγουν στα αριστερά όμως εκείνος δεν κουνιέται.
Τον ρωτάω τώρα, επιθυμείς να κατέβεις στην επόμενη στάση;
Μου απαντάει αρνητικά και στρέφει το βλέμμα αλλού. Συνεχίζω να του απευθύνομαι, παρακαλώ, μετακινήσου λίγο παραπέρα, με στριμώχνεις.
Με αγνοεί. Ξαναμιλάω.
Γυρίζει και μου λέει, γιατί είσαι εδώ, θα έπρεπε να είσαι στο βαγόνι των γυναικών.
Του λέω, οι γυναίκες δεν έχουν περιορισμούς στον τρόπο που ταξιδεύουν γιατί προφανώς μπορούν να ταξιδέψουν με ευπρέπεια, μετακινήσου παραπέρα παρακαλώ.

Ένας άλλος τύπος που στεκόταν μπροστά από εμάς λέει στον 1ο τύπο, όταν σου ζητάει να φύγεις γιατί δεν φεύγεις;
Ο 2ος τύπος λέει, τι σου είναι; Τι της είσαι ακριβώς;
Αρχίζουν λοιπόν να μαλώνουν. Ο 2ος τύπος λέει στον 1ο τύπο, ε! Σε αυτή μίλα όπως γουστάρεις αλλά σε εμένα μίλα με σεβασμό!
Είναι ενδιαφέρον πώς ξαφνικά αλλάζει η δυναμική της κατάστασης. Είναι για τον σεβασμό, όχι προς εμένα, αλλά προς τον ανδρισμό του.
Αρκετά οργισμένοι και οι δύο αρχίζουν να σπρώχνονται.

Προσπαθώ να κοιτάξω αλλού και να τους αγνοήσω ελπίζοντας ότι θα σταματήσουν και θα πάψουν να συμπεριφέρονται σαν μαλάκες. Αλλά το πράγμα κλιμακώνεται. Οι άλλοι επιβάτες παρακολουθούν αλλά χωρίς να κάνουν κάτι για να σταματήσουν τον καβγά. Μέσα σε δευτερόλεπτα όλα γίνονται τρομαχτικά άσχημα, ο 1ος τύπος ρίχνει μπουνιά στα μούτρα του 2ου και ο 2ος τύπος πέφτει στο πάτωμα, με τη μύτη και το κούτελό του να ματώνουν. Οι άλλοι επιβάτες εξαγριώνονται. Ορισμένοι στρέφονται σε εμένα και αρχίζουν να φωνάζουν ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΣ ΕΣΥ, ΕΣΥ ΞΕΚΙΝΗΣΕΣ ΤΟΝ ΚΑΥΓΑ, ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΓΙΝΑΝ ΕΠΕΙΔΗ ΕΣΥ ΗΡΘΕΣ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΑΓΟΝΙ.

Μένω έκπληκτη και προσπαθώ να τους εξηγήσω ότι δεν είμαι ο λόγος που άρχισαν να μαλώνουν επειδή ο 1ος τύπος δε μίλησε με «σεβασμό» στον 2ο . Φυσικά κανείς δεν ακούει. Το πλήθος είναι σε φρενίτιδα. Ο 2ος τύπος σηκώνεται από το πάτωμα, με τα αίματα να στάζουν παντού, χωρίς κανένας να τον βοηθάει. Ένας επιβάτης έρχεται προς εμένα και μου φωνάζει ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ, ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ ΓΙΑ ΟΛΑ, ΣΤΑΜΑΤΑ ΤΟΝ ΚΑΒΓΑ. Μπορείτε να με φανταστείτε να παρεμβαίνω ανάμεσα σε δύο βίαιους άντρες προσπαθώντας να σταματήσει ο καβγάς; Εμένα, μια κοπέλα; Όταν τόσοι άλλοι άντρες μέσα στο βαγόνι δεν έχουν κάνει ΚΑΜΙΑ κίνηση για να τον σταματήσουν; Το τρένο σταματάει στη στάση Akshardham και ο 1ος τύπος τρέχει έξω. Ο 2ος τύπος καλεί τους φίλους του και τρέχει επίσης. Εκείνη τη στιγμή νιώθω έστω και καθυστερημένα το σοκ. Εγώ είμαι αυτή που υποτίθεται πρέπει να καλέσει την αστυνομία; Αν ήμουν σε ένα ατύχημα, εγώ υποτίθεται θα έπρεπε να καλέσω το ασθενοφόρο; Καλώ το 100, το δίκτυο είναι χάλια, καμιά έκπληξη. Κάποιος απαντάει, δίνω τις πληροφορίες, ποιος σταθμός, δύο άντρες που παλεύουν, τραυματισμένοι. Ο τύπος στην άλλη άκρη του ακουστικού μου το κλείνει. Δεν πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει σε μένα, βρίσκομαι σε ένα βαγόνι με 50 περίεργους άντρες που όλοι μου φωνάζουν.
-ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΑΝΤΑ ΑΥΤΑ ΚΑΝΕΤΕ, ΕΣΥ ΞΕΚΙΝΗΣΕΣ ΤΟΝ ΚΑΥΓΑ
-Δεν ξεκίνησα τίποτα, είπα τη γνώμη μου επειδή δεν κουνιόταν!
-ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΚΑΝ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ, ΝΑ ΠΑΣ ΣΤΟ ΒΑΓΟΝΙ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ!
-Έχω όσο δικαίωμα έχεις και εσύ να βρίσκομαι εδώ. Δεν είμαι εγώ ο λόγος που η κυβέρνηση χρειάστηκε να φτιάξει ξεχωριστά βαγόνια για γυναίκες.
-ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ, ΦΥΓΕ
-Ο λόγος είναι οι άντρες σαν κι εσένα που δεν μπορούν να σεβαστούν τις γυναίκες και αντί να παρέμβεις για να σταματήσεις την παρενόχληση την ενθαρρύνεις με το να μας διαχωρίζεις.

Ναι, ξεστόμισα αυτές τις λέξεις. Ίσως όχι με ειρμό. Ίσως όχι εύγλωττα. Δεν μπορούσα να καταλάβω πως έστω και ένα άτομο από όλους αυτούς δεν είχε την ευπρέπεια να καταλάβει τι είχε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ συμβεί και να προσπαθήσει να το αποτρέψει. Η δυσκολία μου να το πιστέψω είχε μετατραπεί σε πραγματική οργή. Υπήρχαν και μερικές γυναίκες, που κοίταζαν με το βλέμμα που έχει κάποιος όταν κοιτάζει κάποιο δυστύχημα στο δρόμο. Έβαλα και σε αυτές τις φωνές, ντροπή σας που στέκεστε εκεί, το ίδιο συμβαίνει και σε εσάς και δεν έχετε τα κότσια να πείτε μια λέξη τώρα. Το μυαλό μου ήταν ένα χάος από σκέψεις, η καρδιά μου ένιωθα ότι θα εκραγεί. Παραδόξως, αν και τα γόνατά μου έτρεμαν σαν το διάολο, ένιωσα μια παράξενη παρόρμηση να μείνω και να μην το σκάσω. Υπάρχει ένα κουμπί κινδύνου δίπλα στην πόρτα. Αυτό το θυμήθηκα πολύ μετά το συμβάν. Το πλήθος δεν θα ηρεμούσε. Κάθε φορά που άνοιγαν οι πόρτες και οι νέοι επιβάτες έμπαιναν μέσα και ρωτούσαν για το αίμα στο πάτωμα, όλοι με έδειχναν, ΑΥΤΗ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΕΝΑΝ ΚΑΒΓΑ ΜΕΤΑΞΥ ΔΥΟ ΑΝΤΡΩΝ. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙΣ, ΚΑΤΕΒΑ, ΚΑΤΕΒΑ!!! Μετά από 3-4 ακόμα στάσεις προσπαθώ ειλικρινά να μην τρελαθώ τελείως. Συνεχίζω να στέκομαι κοντά στην πόρτα.

Ένας άντρας στο πίσω μέρος φωνάζει Ladkiyan to hoti hi aisee hain… Γυρνάω να κοιτάξω ποιος μίλησε, όμως είναι κρυμμένος πίσω από κάποιους επιβάτες… wo dono pit gaye par isko koi asar nahi huya.
Γυρνάω πίσω, ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ!
Ένας άλλος άντρας από το μπροστινό μέρος του βαγονιού πετάγεται, ΔΕΙΞΕ ΛΙΓΟ ΣΕΒΑΣΜΟ!!
– Σεβασμό;;; Μένω εμβρόντητη. Σεβασμό σε ποιόν; Εσείς όλοι στέκεστε τριγύρω και δεν κάνετε τίποτα και μόλις είπα άντε γαμήσου θέλεις να με μάθεις σεβασμό.
-ΘΑ ΔΕΙΞΕΙΣ ΣΕΒΑΣΜΟ
-Όλοι οι άντρες όλη την ώρα χρησιμοποιούν χυδαίες εκφράσεις, maa bahen ki gaaliyan και ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΛΕΕΙ ΚΑΤΙ. Είπα άντε γαμήσου, οπότε θέλεις να με μάθεις σεβασμό!

Χαίρομαι που δεν προσπάθησε. Δεν ξέρω τι θα έκανα. Αρχίζω να χειροκροτώ και να κάνω σε όλους χειρονομίες επικρότησης, ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΛΟΥΣ, ευφυέστατη επίδειξη αλληλεγγύης, νιώθω πολύ καλά για τη χώρα μου. Συνεχίστε. Είμαι σίγουρη πως όλοι νόμιζαν ότι τρελάθηκα τελείως. Όντως τρελάθηκα. Έγινα έξαλλα τρελή. Στάθηκα όμως εκεί ακούγοντάς τους, να μιλούν και να γελάνε μαζί μου και να με κοιτούν. Αναρωτήθηκα γιατί δεν κλαίω ή γιατί δεν καταρρέω. Το σοκ μου ήταν τεράστιο ενώ η απογοήτευση με παρέλυσε. Συνέχισα να στέκομαι κοντά στην πόρτα καθηλωμένη.

Εφτά στάσεις αργότερα κατέβηκα στην Rajiv Chowk. Δεν ξέρω γιατί δεν κατέβηκα νωρίτερα. Ίσως θα έπρεπε να το είχα κάνει. Κάποια στιγμή όμως αισθάνθηκα, ίσως βλακωδώς τώρα που το ξανασκέφτομαι, ότι καμία δύναμη σε αυτό τον κόσμο δεν θα με κάνει να αισθανθώ θύμα, δεν θα κατέβω, έχω τόσο δικαίωμα να βρίσκομαι εδώ όσο έχει ο καθένας από αυτούς τους βάρβαρους άντρες. Παρεμπιπτόντως, τα γόνατά μου δεν έπαψαν να τρέμουν, αισθανόμουν λες και δεν είχα οξυγόνο. Δεν ήθελα να το καταγγείλω. Δεν ήθελα να κάνω τίποτα. Ήθελα μόνο να με παρατήσουν στην ησυχία μου, αυτό ήταν το μόνο που ζητούσα. Κοιτώντας πίσω, ακόμα δεν μπορώ να κατανοήσω πως το πιο γελοίο κυριολεκτικά πράγμα μετατράπηκε σε κάτι τόσο άσχημο. Είμαι σίγουρη ότι σκέφτεστε, γιατί αυτή το έκανε αυτό, γιατί δεν απλά δεν έφυγε, ακόμα και γιατί επιβιβάστηκε στο μεικτό βαγόνι, τι φορούσε, πώς έμοιαζε ώστε να προκληθεί ένα τέτοιο συμβάν. Και ξέρετε τι, αυτό ακριβώς είναι το γαμημένο θέμα. Δεν έχει σημασία τι νομίζετε ότι θα μπορούσε να συνιστά αιτία ή λόγος. Κανένας, ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΑΤΟΜΟ είχε τα κότσια να παρέμβει για να με βοηθήσει. Και όλοι αυτοί οι 50 περίεργοι άντρες δεν είναι παρά καθημερινοί άντρες, φοιτητές, μηχανικοί που πάνε στο γραφείο φορτωμένοι με τα λάπτοπ τους, έμποροι και γενικά νορμάλ κόσμος.

Ποτέ μου δεν έχω νιώσει τόσο μόνη.

Και για τα πρακτικά, είμαι ΚΑΤΑ των ξεχωριστών βαγονιών για γυναίκες. Είναι η πιο γελοία λύση που κατέβασε η κυβέρνηση για να διασφαλίσει ότι οι γυναίκες θα ταξιδεύουν με ασφάλεια. Το να διαχωρίζεις τους άντρες και τις γυναίκες ποτέ δεν θα βοηθήσει κανέναν να αναπτύξει ανεκτικότητα και σεβασμό για τον ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΧΩΡΟ του άλλου.

Πηγή: Bohemian Rhapsody