της Ρένας Δούρου
Η είδηση σίγουρα πέρασε απαρατήρητη στα περισσότερα δυτικά ΜΜΕ και βέβαια σε αυτά της χώρας μας. Στις 13 Μαρτίου, στο Καράτσι, στο Πακιστάν, η αρχιτέκτονας Περουίν Ραχμάν δεχόταν τέσσερις σφαίρες στο στήθος και το λαιμό, άγνωστο επιβαίνοντα σε μοτοσικλέτα και πέθαινε επί τόπου… Η 54χρονη αρχιτεκτόνισσα, που θα μπορούσε να ζει άνετα σχεδιάζοντας τις βίλλες των πλουσίων του μεγάλου λιμανιού του Πακιστάν, είχε επιλέξει έναν δύσκολο και επικίνδυνο δρόμο. Εκείνον της συμπαράστασης στους φτωχούς και αδύναμους της πόλης της και κυρίως μίας από τις πιο υποβαθμισμένες συνοικίες της, την Οράντζι. Μια περιοχή όπου οι ακαθαρσίες σχηματίζουν μικρούς λοφίσκους, οι δρόμοι είναι γεμάτοι λακκούβες, ξεχαρβαλωμένα αυτοκίνητα ενώ ανθεί η κάθε είδους εγκληματικότητα…
Η Περουίν Ραχμάν ήταν κοσμαγάπητη. Είχε κάνει αγώνα ζωής να προσφέρει στους κατοίκους της Οράντζι, μέσω της ΜΚΟ που είχε ιδρύσει, τη Orangi Pilot Project, καθαριότητα, αποχετευτικό σύστημα, πρόσβαση στο νερό, ενημέρωση σχετικά με υγειονομικά ζητήματα.
Ίσως σε μια άλλη μεγαλούπολη (το Καράτσι έχει 18 εκατομμύρια κατοίκους), η δράση της Ραχμάν και της ΜΚΟ της να ήταν καλοδεχούμενη – κάτι τέτοιο δεν ισχύει όμως για τα δεδομένα του Πακιστάν. Μιας χώρας που βυθίζεται αργά αλλά συστηματικά στον σκοταδισμό των φανατικών ισλαμιστών που επιβάλλουν τις οπισθοδρομικές τους απόψεις – και αναφορικά με τις γυναίκες και την παρουσία τους στην κοινωνία. Την ίδια στιγμή, σε προβληματικές συνοικίες όπως αυτή της Οράντζι κάνει θραύση η κτηματομεσιτική μαφία, η οποία δεν έβλεπε με καθόλου καλό μάτι τις επίμονες δραστηριότητες της Ραχμάν προκειμένου να αναβαθμίσει το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής των ανθρώπων της.
Η ίδια η αρχιτεκτόνισσα είχε συνείδηση και του κλίματος και των εχθροτήτων που προκαλούσε σε πολλούς και ηγετικούς κύκλους. «Μπορούν να μας σκοτώσουν, αν το θέλουν αλλά δεν θα φύγουμε γιατί μας υποστηρίζει ο κόσμος». Δυστυχώς το πρωί της Τετάρτης, 13 Μαρτίου, η Ραχμάν ήταν μόνη της απέναντι στον άγνωστο εκτελεστή της.
Άγνωστο; Τυπικά, ναι. Ο δράστης παραμένει ασύλληπτος ωστόσο δεν είναι πολύ δύσκολο να σκιαγραφήσει κανείς το προφίλ των συμφερόντων που ήθελαν να σωπάσει για πάντα η φωνή της Ραχμάν. Πρώτα και κύρια τα συμφέροντα της κτηματομεσιτικής μαφίας που στο πρόσωπό της έβλεπαν ένα φωνακλάδικο εμπόδιο στα κερδοφόρα σχέδιά τους. Η συνέχεια γράφτηκε στις 13 Μαρτίου…
Και ποιος ο λόγος του μικρού σημειώματος;
Το γεγονός ότι η Ραχμάν, έστω και μετά θάνατον, αξίζει να γίνει γνωστή και εκτός συνόρων Πακιστάν. Γιατί ο αγώνας της υπερέβαινε τα εθνικά σύνορα. Γιατί ήταν αγώνας κατά του σκοταδισμού. Υπέρ της δικαιοσύνης και της ισότητας. Με επίγνωση των κινδύνων. Με θάρρος και αξιοπρέπεια. Η Ραχμάν δεν έκανε πίσω στις απειλές. Δεν κοίταξε να βολευτεί. Συνέχισε την πορεία που είχε αποφασίσει. Και το πλήρωσε με τη ζωή της.
Ο αγώνας και το μήνυμά της είναι οικουμενικό, υπερβαίνει τα στενά όρια της πατρίδας της.
Στη μνήμη των Ραχμάν όλου του κόσμου… Όλων των γυναικών που δίνουν άνισο αγώνα αλλά συνεχίζουν…
