της Έφης Μαρίνου
Η παράσταση πρωτοπαίχτηκε το 2001, στο πλαίσιο του πρότζεκτ «Ο Δρόμος προς τη Δύση» του Κυριάκου Κατζουράκη με θέμα τη μετανάστευση. Είχε συνδεθεί με μια σειρά παράλληλων εκδηλώσεων, συνέδρια, συναυλίες αλλά και μια μεγάλη έκθεση του Κυριάκου Κατζουράκη. Ο λόγος για το έργο της Μάρως Δούκα «Σας αρέσει ο Μπραμς;», που θα παρουσιάζεται κάθε Πέμπτη του Φεβρουαρίου στο «Αγγέλων Βήμα» με θέμα το τράφικινγκ.
Η Ιρίνα από την πρώην ΕΣΣΔ έρχεται στην Ελλάδα μετά την πτώση του «σοσιαλισμού» και πέφτει θύμα τράφικινγκ. Μιλάει για την πατρίδα που εγκατέλειψε αναζητώντας το «ευρωπαϊκό όνειρο», τη χαμένη της κουλτούρα, τα ανεκπλήρωτα όνειρα… Η ιστορία ξετυλίγεται μέσα από μια σειρά προσωπικών εξομολογήσεων και αναδρομών, με φόντο την αιώνια περιπέτεια των προσφύγων. Η ίδια αναπαριστά ακόμα και το τραγικό τέλος της.
Ερευνα που είχε γίνει πριν από 15 χρόνια έδειξε ότι ετησίως 500 χιλιάδες γυναίκες και παιδιά πέφτουν θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης. Τα κέρδη της μπίζνας υπερβαίνουν αυτά της διακίνησης ναρκωτικών και όπλων. Τα κορίτσια φυγαδεύονταν από τις ανατολικές χώρες από εμπόρους λευκής σαρκός που τους υπόσχονταν δουλειά, λεφτά, ωραία ζωή. Και μόλις πατούσαν το πόδι τους στον παράδεισο της Δύσης άρχιζε ο εφιάλτης. Τους έσχιζαν τα διαβατήρια και τις κρατούσαν φυλακισμένες και φοβισμένες, θύματα μιας ανηλεούς εκμετάλλευσης.
«Οι ιστορίες των μεταναστών είναι τραγικές», λέει η Κάτια Γέρου. «Ανθρωποι που πέρασαν στεριές, θάλασσες και ποτάμια, βουνά και εμπόλεμες ζώνες για να καταφύγουν σε χώρες όπου δεν ήταν και καλοδεχούμενοι. Ανθρωποι σε έσχατη ένδεια, ελάχιστα αγαπητοί, πλην εξαιρέσεων. Και μέσα στο γενικότερο θέμα της μετανάστευσης η καταναγκαστική πορνεία. Γυναίκες που στάλθηκαν κατευθείαν στον πάγκο του χασάπη».
Ποιος να φανταζόταν ότι πρώην χορεύτριες των Μπολσόι θα κάνουν στριπτίζ σε σκυλάδικα ή θα βρίσκονται κλειδωμένες σε αποθήκες δεχόμενες πάνω από 60 πελάτες κάθε μέρα;
«Θα φανταζόταν κανείς ότι θα ζούσαμε σήμερα σε μια χρεοκοπημένη χώρα; Γίνεσαι άδικος αν μιλάς γενικόλογα, αφοριστικά: “οι μπάτσοι είναι δολοφόνοι”, “οι Ελληνες είναι λαμόγια”… Αλλά το μέλλον των νέων είναι χλομό και αβέβαιο. Κι αυτό είναι επίσης άδικο. Ταξιδεύοντας πρόσφατα στη Μάνη για το ρεπεράζ μιας ταινίας που προετοιμάζουμε, ένα κορίτσι 25 χρονών μού είπε: “Είμαι εδώ, παρκαρισμένη”… Φαντάσου τα νιάτα να “παρκάρονται”, να κατακρεουργούνται. Στο βιβλίο του Παναγιώτη Σκούφη στάθηκα σε μια φράση θεμελιακής σημασίας κατά τη γνώμη μου: “Η τέχνη και η πολιτική καθορίζουν τη μοίρα και το επίπεδο ενός λαού. Γι” αυτό και πρέπει να είναι κανείς πολύ αυστηρός με αυτούς που ασκούν πολιτική και τέχνη”. Ισως δεν απομένει τίποτα άλλο από το να φτιάξουμε ένα τεράστιο καραβάνι ακτιβιστών απ” όλους τους τομείς που θα τρέχουν τη χώρα. Τα τελευταία χρόνια εκπαιδευτήκαμε στην αλληλεγγύη. Ας το προχωρήσουμε. Χωρίς να κουνάμε το δάκτυλο, χωρίς εξυπνακισμούς. Ο καθένας με την ειδικότητά του. Και ο καλλιτέχνης είναι βαθιά ουμανιστής, γι” αυτό μπορεί να αρθρώνει ψύχραιμο λόγο».
Το μάθημα που πήραμε -κι ακόμα δεν ολοκληρώθηκε- μας δίδαξε κάτι;
«Κάποιοι κινητοποιήθηκαν περισσότερο, άλλοι αφυπνίστηκαν. Ενα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας στέκεται μετέωρο. Ολα μπορεί να συμβούν, το καλύτερο και το χειρότερο. Να μη γίνουμε χώρα σεξοτουρισμού, ένα τεράστιο ξενοδοχείο με όλους εμάς γκαρσόνια. Από τουριστικό οδηγό πληροφορήθηκα κάποτε κάτι τόσο ενδιαφέρον που το θεωρώ επιτομή της συγκροτημένης ελπίδας. Ανάμεσα στις δύο πολιορκίες του Μεσολογγίου είχε δημιουργηθεί σχολή ξένων γλωσσών ώστε όταν η χώρα απελευθερωθεί να μπορούν οι Ελληνες να διεκδικήσουν από τους ξένους τα δίκια τους».
Η Γέρου κάποτε γύριζε με ελάχιστα λεφτά κι ένα σακίδιο όλο τον κόσμο. «Σήμερα δεν θέλω να περάσω τα σύνορα. Θέλω να μείνω στο κέντρο της Αθήνας και όσα χρόνια ζήσω να βάζω μέσα από την τέχνη μου ένα μικρό σπόρο στο κοινό ταμείο».
* INFO: «Αγγέλων Βήμα» (Σατωβριάνδου 36, Ομόνοια, τηλ.: 210-5242211) «Σας αρέσει ο Μπραμς;» της Μάρως Δούκα. Σκηνοθεσία: Κυριάκος Κατζουράκης. Μουσική: Δημήτρης Θεοχάρης. Ερμηνεύει: Κάτια Γέρου.
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
