της Φλώρας Νικολιδάκη

νομίζω ότι στους καιρούς που περνάμε το γέλιο είναι απαραίτητο.

η πορεία στη Ξάνθη ήταν μοναδική εμπειρία, για έναν άνθρωπο σαν και μένα που συνήθως κινούμαι σε γνωστά και οριοθετημένα πεδία. είχε όμως πολύ γέλιο, και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας:

κατ’αρχήν η σύνθεση του πούλμαν: φεμινίστριες, λεσβίες, αναρχοαυτόνομοι, τρανς.

όταν το συνειδητοποίησα, είπα στη Γωγώ ότι ο οδηγός θα μας ρίξει σε κανένα χαντάκι να ξεβρωμίσει ο τόπος.

είμαι σίγουρη ότι ο οδηγός θα διηγείται για πολλά χρόνια όσα άκουσε σε 20 ώρες διαδρομής.

μερικά χαριτωμένα:

 

– ρωτάω τον διπλανό μου: -εσύ από ποιά οργάνωση είσαι?

– από τους κουην τρανς

– δηλ., (επιμένω εγώ) βασίλισσες τρανς?

– όχι κουήν, αλλά κουήρ τρανς

– δηλαδή ?

-δηλαδή, ανώμαλες τρανς.

φαίνεται κοίταξα λίγο περίεργα, και αποφάσισε να μου εξηγήσει:

– δηλ. γεννιέσαι με ανδρικά γεννητικά όργανα, αλλά από μέσα σου είσαι γυναίκα. γίνεσαι λοιπόν γυναίκα, μπορεί και με ορμονοθεραπεία, αλλά ως γυναίκα γίνεσαι λεσβία.

 

– Στο πίσω κάθισμα κάθονται δύο άνθρωποι νεαρής ηλικίας, ο ένας άνθρωπος έχει κοντά μαλλιά  και ο άλλος μακριά (δεν δεσμεύομαι για άλλη ιδιότητα), ανοίγουν ένα λαπτοπ, και με ρωτάνε:

– κυρία Φλώρα, θέλετε να δείτε τσόντα φεμινιστική?

– όχι, απαντάω, αλλά σε τι διαφέρει από μια κανονική?

– στην αισθητική, μου απαντάνε.

 

τα συνθήματα της πορείας ήταν εύστοχα, τα φωνάζαμε με άνεση όλες και όλοι και δεν έδειχναν να σοκάρουν τους μη συμμετέχοντες:

– οι βιαστές δεν είναι ράτσα ειδική, είναι άνδρες καθημερινοί.

– ελλάς ελλήνων ρατσιστών, μίζερων ορθόδοξων και πατριαρχών.

-δεν ήτανε το αλκοόλ, ούτε η ανεργία, το χέρι του το σήκωσε η πατριαρχία .

-η πατριαρχία, σ’αυτή την κοινωνία, τελειώνει στα μπουρδέλα, αρχίζει στα σχολεία.

-εκείνη τρώει ξύλο και κρύβει την πληγή, όλες μαζί να σπάσει η σιωπή

κλπ.

 

στους τοίχους εμφανίσθηκε με σπρέι το σύνθημα:

 

– στην τσάντα μαχαίρι, τ’αρχ..ια στο χέρι.

η αντίθεση του συνθήματος με τα ζευγάρια που περνούσαν, ήταν εκκωφαντική:

εκείνος κρατούσε τη γυναίκα από το χέρι, αυτή βάδιζε μισό βηματάκι πιο πίσω, με τυλιγμένο το κεφάλι σε μαντήλα, και ένα παλτό κλειστό στο λαιμό και μακρύ μέχρι τις πατούσες.

 

Γενικά, η πορεία ήταν απολύτως επιτυχημένη, το έντονο συγκινησιακό στοιχείο κάλυψε τις ατέλειες του περιεχομένου, ήταν μαζική, έκανε μεγάλη αίσθηση στην πόλη, και όταν ξεκίνησε, η αποκριάτικη μπάντα στην πλατεία σταμάτησε. Συγγενείς και φίλες της Ζωής Δαλακλίδου ήταν στην πορεία με πανό.

Η οργάνωση του Σύριζα δεν είχε ενημερωθεί αρμοδίως (δεν έφτασε η εγκύκλιος).